Reverse graffiti – ook wel bekend als Clean Graffiti, Clean Tagging, Grime Writing of Green Graffiti – is een soort straatkunst waarbij vuil van een oppervlak wordt verwijderd om een vaak semi-permanent beeld te creëren. Er is geen verf of ander middel bij betrokken. Het enige dat nodig is, is een beetje creativiteit en een hogedrukreiniger (of, beter gezegd, een beetje elektrisch wassen) om een kortstondig kunstwerk te creëren uit de vervuiling die onze steden teistert.
“Rome in al zijn glorie en al zijn tragedie..”
Triumphs & Laments
Straatkunstenaar Moose heeft het gebruikt, net als Alexandre Orion, en nu brengt de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge een 1800 meter hoge muurschildering naar Rome, volledig gemaakt van Reverse Graffiti. Lees hier meer over het ontstaan van Reverse Graffiti. In het voorjaar van 2016 hebben hij en zijn team het vuil en het vuil verwijderd dat de Eeuwige Stad ontelbare jaren heeft ingehaald om een installatie met de titel “Triumphs and Laments” te onthullen, beschouwd als het grootste publieke hedendaagse kunstproject in de hoofdstad van Italië.
De muurschildering, die werd geïnstalleerd op de oevers van de rivier de Tiber, was gebaseerd op de houtskooltekeningen van Kentridge die “een niet-chronologische geschiedenis” van Rome vertellen “in al zijn glorie en al zijn tragedie.”
Een grootschalig project
Het reinigen van de muur onthult een gesilhouetteerde processie van 80 herkenbare historische figuren, “helden en schurken, afkomstig uit de geschiedenis.” De voltooide installatie is open gegaan op 21 april 2016, de geboortedag van Rome, en zal inluiden met een reeks gratis uitvoeringen waaronder een theatraal programma dat is gemaakt in samenwerking met de Zuid-Afrikaanse componist Philip Miller, met live schaduwspel en twee fanfarekorpsen. Bovendien waren er meer dan 60 vrijwilligers uitgenodigd om deel te nemen aan “een multicultureel ensemble van solisten en musici.”
Het project werd geleid door artistiek directeur Kristin Jones, die in 2001 een muurschildering bedacht in de vruchtbare houtskoolstijl van Kentridge. “Het idee van William was om alle tijd te omarmen, van mythologische tijd tot de huidige gespannen realiteit van immigratie,” legde ze uit aan The Creator’s Project .
De inspiratie van Kentridge
“Mijn ouders namen mij en mijn zus mee op een zomervakantie naar Rome in 1961,” vertelde Kentridge. “Ik was 6 en gebiologeerd door een stad en een wereld die zo totaal anders was dan de buitenwijken van Johannesburg waar ik in gewoond had. Ik denk dat het de terreur was van de Bocca della Verità net zozeer als de Trevifontein en fettuccine Alfredo die me op de grond trokken. In ieder geval heb ik sinds die eerste blootstelling aan Italië een nabijheid gevoeld aan het land die meer is dan louter historisch of kunsthistorisch belang. Toen ik ‘La Dolce Vita’ (gemaakt in 1961, maar ik zag het pas in 1979) zag, was de connectie zowel met het filmmaken als met de herinnering aan een kind in Rome. ‘
